Pozwolenie na pracę w USA z wizą J-2

Niestety życie to nie serial, a brutalna rzeczywistość czasem daje o sobie znać. Od dawna wiedziałam, że aby pracować w USA z moją wizą (J-2), będę potrzebowała pozwolenia na pracę. Jego uzyskanie wyobrażałam sobie mniej więcej tak, że pójdę do urzędu, zarejestruję się, poczekam jakiś tydzień czy dwa i już. Och, jak bardzo się mysliłam...

Teraz będzie trochę papierologicznych szczegółów, ale może komuś się przyda kiedyś, a jak dobrniecie do końca to czeka na Was anegdota o panu Chucku z Fedex'u.

Pierwszym krokiem jest zebranie wszystkich dokumentów:
- kopia imiennej strony paszportu
- kopia wizy oraz stempla, który otrzymuje się przy przekraczaniu granicy USA
- kopia DS 2019, dokumentu, który otrzymuje się aplikując o wizę
- kopia formularza I-94 (kiedyś otrzymywało się go na granicy, obecnie można uzyskać go elektronicznie na tej stronie https://i94.cbp.dhs.gov/I94/#/recent-search)

Oczywiście wszystko to podwójnie, bo potrzebują dokumenty zarówno posiadacza wizy J-2, jak i J-1, czyli w moim przypadku moje i Borjy.

Oprócz tego potrzebne są jeszcze:
- 2 zdjęcia amerykańskie paszportowe (inne niż do polskiego paszportu, ale takie same jak do amerykańskiej wizy)
- wypełniony formularz I-765 (można pobrać tutaj http://www.uscis.gov/i-765)
- kopię aktu ślubu, oczywiście wraz z przysięgłym tłumaczeniem na angielski
- dowód opłaty w wysokości 380 dolarów na rzecz U.S. Department of Homeland Security (niestety nie można wysłać przelewem, tylko czek lub money order, ja skorzystałam z drugiej opcji, można zrobić przekaz pieniężny w niektórych supermarketach np. Safeway, za usługę zapłaciłam 99 centów)
- list, w którym oświadczasz, że pieniądze, które będziesz zarabiać nie są konieczne do utrzymania posiadacza wizy J-1, a jedynie na Twoje potrzeby, podróże itp. (wzór listu można pobrać tutaj - https://isso.ucsf.edu/sites/isso.ucsf.edu/files/migrate/EAD_letter.doc)
- aby otrzymywać powiadomienia mailowe lub sms-owe o postępach sprawy można dołączyć także formularz G-1145 (do pobrania tutaj - http://www.uscis.gov/files/form/g-1145.pdf)

Wszystkie te dokumenty należy wysłać pod wskazany adres, który różni się w zależności od stanu, w którym mieszkasz (tabelę z adresami można znaleźć tutaj - http://www.uscis.gov/i-765-addresses).

Potem należy czekać, aż zaproszą na spotkanie. Ja na razie czekam, chociaż z tego co czytałam polega ono przede wszystkim na tym, że pobierają twoje odciski palców. Jeśli tak, to będzie już trzeci raz, bo odciski pobierają przy aplikowaniu o wizę, a także na lotnisku, gdy przylatujesz do USA.


Jeśli dotrwaliście do tego momentu to jesteście dzielni i czeka na Was nagroda. Otóż, gdy zebrałam już wszystkie potrzebne dokumenty wybrałam się do siedziby firmy Fedex, aby wszystko wysłać do Teksasu. Obsługiwał mnie bardzo miły pan lat około 30-35 o imieniu Chuck. Niestety nie był to Chuck Norris i wiem to na pewno, bo miał zupełnie inny kolor skóry. Był bardzo cierpliwy i bez znużenia przeprowadzał mnie przez wszystkie procedury. Gdy przyszło do płacenia, okazało się, że nie mam wystarczającej ilości gotówki. Chciałam zatem zapłacić kartą, ale okazało się, że nie działa. Już, już myślałam, że czeka mnie 40-minutowy spacer do domu i z powrotem do Fedex'u, ale wtedy Chuck postanowił zostać moim osobistym bohaterem. Pogrzebał chwilę w komputerze, popatrzył na mnie, na kopertę, znowu na mnie i... zaniżył wagę mojej przesyłki. I tak oto czary-mary, do zapłacenia miałam o 10 dolarów mniej. Gotówki wystarczyło, dokumenty wysłane, więc Kasia zadowolona. Pan Chuck natomiast poczuł się na tyle pewnie, że zaczął tytułować mnie "my dear", a nawet "my love". Pozostaje mieć nadzieję, że osoby rozpatrujące podania są równie miłe jak on.