sobota, 29 sierpnia 2015

Szukanie mieszkania w USA część druga i jeszcze nie ostatnia

Po tygodniu mieszkaniu w wynajętym przez airbnb pokoju przenieśliśmy się do mieszkania szefa Borjy, które znajduje się w dzielnicy Adams Morgan. Znacznie różni się ona od okolic Howard University - domy są bardziej zadbane, jest więcej zieleni, a także sklepów czy restauracji. Przez dwa dni mieliśmy mieszkanie tylko dla siebie, ponieważ gospodarze udali się do Nowego Jorku na ślub znajomych. My natomiast kontynuowaliśmy poszukiwania mieszkania.

Wybraliśmy się do dzielnicy Brightwood na open house, aby obejrzeć mieszkanie z jedną sypialnią i salonem. Także UWAGA, UWAGA!!! Wielki sukces, wreszcie zobaczyliśmy jakieś mieszkanie od środka. Inna sprawa, że nie było za bardzo co oglądać. Droga do tego miejsca zajęła nam około godzinę, a obejrzenie go niecałe trzy minuty. Dosłownie weszliśmy i wyszliśmy. Mieszkanie znajdowało się na parterze domu, ale ponieważ na tym samym poziomie znajdował się inny apartament, było ono bardzo wąskie. Kuchnia ciemna, sprzęty w łazience stare, a sypialnia i salon nieumeblowane. Cóż było robić, pozostało mieć nadzieję, że dom, który mamy oglądać następnego dnia, okaże się już naszym domem.


Zanim przejdę dalej muszę wyjaśnić Wam jedną rzecz. To, co my nazywamy Waszyngtonem formalnie figuruje jako Dystrykt Kolumbii. Jest to obszar USA, który nie należy do żadnego stanu i nie ma swojej gwiazdki na amerykańskiej fladze. "Nie-stan: Waszyngton jest stosunkowo mały jeśli porównać go z innymi wielkimi miastami w Stanach. Zamieszkuje go około 600 tysięcy mieszkańców. Wokół Dystryktu znajduje się jednak sporo miejscowości leżących w stanach Maryland i Virginia, które do niego przylegają i są częścią obszaru metropolitalnego.


Dom, który mieliśmy oglądać znajduje się właśnie na jednym z przedmieść Waszyngtonu, osiedlu, które nazywa się Bethesda. Dom należy do znajomych promotora Borjy i wynajmują w nim mały apartament na piętrze. Obejrzeliśmy mieszkanie i nie byliśmy do końca zachwyceni. Jest dość małe, nie ma salonu, zamiast niego mały gabinecik, a od metra i sklepów oddalone jest o około 15-20 minut drogi na piechotę. Nie chcieliśmy jednak siedzieć w mieszkaniu szefa Borjy zbyt długo, dlatego właśnie zdecydowaliśmy się wynająć to miejsce na dwa miesiące i... szukać dalej.

piątek, 21 sierpnia 2015

Ulice DC

Szczerze mówiąc jeszcze niedawno naśmiewałam się z amerykańskich nazw ulic. Druga ulica? Piąta aleja? Cóż za mało pomysłowy naród - myślałam. Gdy podczas pierwszego króciutkiego spaceru po raz pierwszy ujrzałam tabliczkę z napisem "4th Street", jeszcze mnie to bawiło i uśmiechnęłam się pod nosem. Po kilku dniach poruszania się po mieście muszę przyznać numerowanie ulic za bardzo praktyczny wynalazek.


Dystrykt Kolumbii podzielony jest na cztery części: północny-zachód (NW), północny-wschód (NE), południowy-zachód (SW) i południowy-wschód (SE). Nazwa każdej ulicy zakończona jest jednym z czterech skrótów, który pozwala zidentyfikować, w której części miasta dana ulica się znajduje. Większość nazw to po prostu numery lub litery. Ulice biegnące z północy na południe oznaczone są kolejnymi numerami (np. 5th St.), natomiast te prowadzące ze wschodu na zachód - literami alfabetu (np. K St.).

System ten znacznie ułatwia poruszanie się po mieście. Przede wszystkim nie trzeba wciąż spoglądać na mapę, by kontrolować, w którym miejscu się znajdujesz. Chcąc dotrzeć np. na 16th St. wystarczy dojść do jakiejkolwiek ulicy z numerem i policzyć ile przecznic musisz przejść, by trafić na tą docelową. Potem zostaje już tylko szukanie właściwego numeru.

Oczywiście są też ulice, które mają dłuższe nazwy, ale jest ich zdecydowanie mniej. Zazwyczaj są to albo bardzo szerokie i ruchliwe aleje albo malutkie osiedlowe drogi. Nie utrudnia to jednak orientacji w terenie, bo po przejściu maksymalnie kilkuset metrów na bank trafisz na ulicę z numerem lub literą w nazwie i wtedy sprawa jest już prosta.

czwartek, 20 sierpnia 2015

Szukanie mieszkania w USA

Szukanie mieszkania nigdy nie należało do moich ulubionych zajęć. Żyjesz w pewnym zawieszeniu, niepewności, nie masz możliwości rozpakowania walizek - nic przyjemnego. Obecnie tymczasowo zajmujemy pokój znaleziony na stronie airbnb.com. Jest to witryna, na której można znaleźć oferty wynajmu krótkoterminowego od jednej nocy do około jednego miesiąca. Zdecydowaliśmy się na zarezerwowanie miejsca na tydzień, który mija już jutro i wtedy na kilka dni przenosimy się do mieszkania szefa Borjy. Co będzie później, nie wiem, bo szczerze mówiąc szukanie mieszkania idzie jak po grudzie.



Szukanie lokum do wynajęcia w Stanach znacznie różni się od poszukiwań w Europie. Przede wszystkim dlatego, że bardzo mało mieszkań ma prywatnych właścicieli. Jeśli chcesz wynająć jedynie pokój we współdzielonym mieszkaniu, to zadanie masz nieco ułatwione, ale jeśli wolisz mieć całe miejsce dla siebie, to naprawdę czeka cię niezła przeprawa.

Budynki z mieszkaniami na wynajem należą w większości do firm i to z nimi należy się kontaktować. Przeglądając ogłoszenia próżno szukać zdjęć wnętrz mieszkania. Zazwyczaj zamieszczają fotografię budynku i okolicy, ewentualnie plan rozmieszczenia pokoi. Łazienka i kuchnia są umeblowane, ale salon czy sypialnia świecą pustkami, co oczywiście dla nas stanowi niemały problem.


Nie zważając na przeciwności, kierując się jedynie lokalizacją i ceną apartamentów wysyłamy dziesiątki maili. I jeszcze trochę maili, i znów jeszcze kilka. W weekend jeszcze tłumaczymy sobie, że przecież wolne dni, więc na pewno odpowiedzą w poniedziałek i wtedy wreszcie zaczniemy umawiać się na spotkania i oglądać mieszkania. Przychodzi poniedziałek a w raz z nim odpowiedź. Tak, nie pomyliłam się - ODPOWIEDŹ. Jedna!!!

Nie załamujemy się, nie załamujemy się. Bierzemy nasz super nowy, jeszcze nie śmigany amerykański telefon i dzwonimy. Rozmawiam z panią, bardzo miłą, która wypytuje czego szukamy, w jakim przedziale finansowym, itd. Umawiamy się na spotkanie za godzinę. Trasę pokonujemy w upale, szybkim krokiem, docieramy na miejsce zmachani. Zmachani, ale szczęśliwi. Szczęśliwi, bo dokonaliśmy przecież odkrycia, które ułatwi poszukiwania - po prosu trzeba dzwonić. Dajemy sobie parę chwil na złapanie oddechu i wchodzimy do biura. Tłumaczymy pani, że my umówieni i że chcielibyśmy zobaczyć apartamenty z jedną sypialnią i jedną łazienką. Pani zdziwiona, mówi, że zapewne kontaktowaliśmy się z call center i, że niestety mieszkanie, którego szukamy jest jeszcze zajęte, lokatorzy wyprowadzają się za tydzień, więc na razie, to ona może pokazać nam tylko plan. PLAN! Cholera, tylko plan, jakbyśmy nie widzieli już go z dziesięć razy w internecie.

I tak właśnie nasze wielkie odkrycie, przestaje być odkryciem. Okazuje się,że nie, wcale nie będzie łatwo i już.



Szukamy dalej, nowych odpowiedzi na maila oczywiście brak, więc dzwonimy. W trzech miejscach włącza się tylko automatyczna sekretarka i trzeba zostawić swoje dane i numer kontaktowy. Zostawiamy, nie oddzwaniają. Znajdujemy apartamenty około 20 minut drogi na piechotę od naszej kwatery. Już nawet nie dzwonimy, bo mamy dość dzwonienia, po prostu idziemy tam. Przy wejściu domofon, domofon nie działa, nie możemy wejść. Sięgamy po komórkę, tłumaczymy, gdzie jesteśmy i że chcemy wejść. Pani mówi, że już schodzi, czekamy 10 minut, nikogo ani śladu. Zachodzimy do sąsiedniego bloku, udaje nam się wejść do biura, niestety wolnych mieszkań z jedną sypialnią brak. Wracamy i znów wysyłamy dużo maili. I jeszcze trochę. I czekamy.

Gdybyśmy byli w Europie to po prawie tygodniu poszukiwań mielibyśmy co najmniej z dziesięć obejrzanych mieszkań. A tutaj, jak do tej pory, nie widzieliśmy żadnego. Naprawdę ani jednusieńkiego.

Wieczorem przychodzi mail - zaproszenie na open house, czyli oglądanie. Jest szansa, że wreszcie zobaczymy coś od środka. Przychodzi też inna wiadomość - znajomi, znajomych wynajmują piętro w swoim domu z osobnym wejściem. Oglądamy zdjęcia i nam się bardzo podoba. Trochę daleko, ale nie wybrzydzamy - umawiamy się na oglądanie w sobotę.

Trzymajcie kciuki :)

P.S. Zamieszczone zdjęcia, to ujęcia z okolicy, w której obecnie zamieszkujemy.

P.S.2 Zawsze pozostaje nam zamieszkanie w baraku ;)


wtorek, 18 sierpnia 2015

Pierwszy weekend w DC

Po odespaniu podróży obudziliśmy się w sobotę rano pełni energii i gotowi do działania. Postanowiliśmy rozejrzeć się po okolicy, przejść na Howard University, a przy okazji poszukać miejsca na zakupy spożywcze z bogatszym asortymentem.

Zbliżając się do miasteczka uniwersyteckiego widzieliśmy dużo samochodów policyjnych i zablokowane ulice. Prawie byliśmy pewni, że coś poważnego się stało. Gdy podeszliśmy bliżej okazało się, że to nic takiego, po prostu nowi studenci wprowadzali się do akademików. Parkingi były pozajmowane przez zapakowane samochody, a pomiędzy budynkami krążyli młodzi ludzie ze swoimi rodzicami przenosząc mikrofalówki, wielkie torby i walizki, a nawet wielkie opakowania papieru toaletowego. Widok był naprawdę ciekawy.


Po śniadaniu w pobliskiej kawiarni wyruszyliśmy dalej przed siebie i po ponad półgodzinnym spacerze znaleźliśmy wreszcie centrum handlowe, w którym znajdował się całkiem dobrze zaopatrzony supermarket. Poza produktami spożywczymi zakupiliśmy także amerykańskie karty SIM. Tutejsze numery przydadzą się na pewno przy szukaniu mieszkania.


Popołudniu, gdy już upał zelżał, poszliśmy ponownie przejść się po kampusie (mieszkamy bardzo blisko Howard's University - ok. 5 minut na piechotę). Na boisku footbolowym odbywało się uroczyste powitanie wszystkich studentów. Była orkiestra, występy cheerleaderek i głośna muzyka. Wszyscy wokół weseli i podekscytowani. Większość w koszulkach z napisem "Howard University" lub uniwersyteckich drużyn sportowych. Czuło się jakąś specjalną atmosferę w powietrzu, aż zrobiło mi się żal, że nigdy nie studiowałam, ani już pewnie nie będę studiować na amerykańskim uniwersytecie. Borja nawet powiedział "W Europie to my nie wiemy, jak robić uniwersytety". I chyba coś w tym jest.


Przez całą sobotę w każdej wolnej chwili przeczesywaliśmy internet szukając mieszkania i wysyłając maile, próbując umówić się na oglądanie ich. Niestety ze względu na weekend poszukiwania utknęły w martwym punkcie, nie otrzymywaliśmy żadnej odpowiedzi. Postanowiliśmy zatem poświecić niedzielę na zwiedzanie, skoro i tak nie można było ruszyć sprawy mieszkania do przodu.

Udaliśmy się do samego serca Dystryktu Kolumbii, czyli National Mall. Jest to obszar, który rozciąga się od Kapitolu, aż po Mauzoleum Lincoln'a. Znajduje się tam pomnik Waszyngtona, liczne muzea, a także, nieco na uboczu, Biały Dom.



Na początku poszliśmy pod otoczony flagami biały obelisk upamiętniający prezydenturę George'a Washingtona. Może nie byłoby to nic specjalnego, ot, zwykła wieża z marmuru, piaskowca i granitu, jednak jest to miejsce, które widziało się tak wiele razy na filmach, w wiadomościach czy na zdjęciach, że zobaczenie go na żywo robi wrażenie. Pamiętam nawet, że obelisk ten pojawia się nawet w jednym z odcinków Johnny'ego Bravo.

Zawsze myślałam, że prawo DC zabrania konstruowania budynków wyższych od pomnika Waszyngtona. Po zobaczeniu dość sporej części miasta dalej trwałam w tym przekonaniu, bo w Waszyngtonie próżno szukać drapaczy chmur. Okazuje się jednak, że tutejsze budynki mogą mieć tyle metrów, ile wynosi szerokość ulicy, przy której się znajdują plus jeszcze 6 metrów. Ze względu na to prawo pomnik Waszyngtona nadal pozostaje najwyższym budynkiem w Dystrykcie, więc może na to samo wychodzi ;)



Ruszyliśmy w stronę Mauzoleum, by odwiedzić Abrahama Lincoln'a. Miejsce to również na pewno widzieliście w wielu filmach, chociażby w Planecie Małp. Pomnik siedzącego prezydenta znajduje się w budynku przypominającym grecką świątynię i jest ogromny. Muszę przyznać, że całkiem mi to miejsce przypadło do gustu, szkoda tylko, że było tak tłoczno. Na pewno wpadnę odwiedzić Abrahama przy innej okazji.



Po zobaczeniu pomników upamiętniających dwóch byłych prezydentów przyszedł czas na obejrzenie domu tego obecnie urzędującego - Białego Domu. Ten widok każdy zna doskonale, pewnie mniej więcej co drugi dzień pokazują go w telewizji, ale mimo to, a może właśnie dlatego, zobaczenie go na własne oczy miało w sobie coś niezwykłego. Ciągle zastanawiasz się, czy naprawdę tam jesteś, czy tylko ci się wydaje. Niestety nie można podejść zbyt blisko, ponieważ od strony, w której znajduje się Gabinet Owalny jest duży ogród, oczywiście ogrodzony. Nie wiem, jak sprawa wygląda z drugiej, spróbujemy następnym razem.



Na koniec zostawiliśmy sobie Kapitol. Niestety okazało się, że kopuła jest w remoncie i nie można podziwiać go w pełnej krasie, także nawet nie podchodziliśmy pod sam budynek, zwłaszcza, że byliśmy zmęczeni długim spacerem w nieznośnym upale. Wróciliśmy do naszej kwatery, by odpocząć i nabrać sił na dalsze poszukiwania mieszkania.




sobota, 15 sierpnia 2015

Za ocean

Podróż zaczęła się dla mnie właściwie już w niedziele lotem z Gdańska do Barcelony i przejazdem do Castellon. Ale trasę tą pokonywałam już wielkrotnie, więc nerwów nie było. Wczoraj w nocy pojechaliśmy na lotnisko do Walencji skąd mieliśmy lot do Madrytu, a następnie do Chicago, a stamtąd wreszcie do Waszyngtonu.


Ponieważ o trzeciej nad ranem musieliśmy być na lotnisku w Walencji, to nie kładliśmy się nawet spać, bo i tak wyruszyć trzeba było około 1:30. Przy nadawaniu bagażu pani z lini lotniczych sprawdziła nasze paszporty ze szczególnym uwzględnieniem wiz, a także zapytała o adres miejsca w Waszyngtonie, w którym zamierzamy się zatrzymać. Później przyszedł czas na kontrolę i niemiłą panią, która przyczepiła się do przezroczystej saszetki, w której miałam kosmetyki. Dała mi inną i musiałam wszystko przepakowywać. 

Lot do Madrytu upłynął spokojnie, trwał zresztą może z trzydzieści minut, więc co tu opowiadać. Po przybyciu zjedliśmy śniadanie i przetransportowaliśmy się na inny terminal. Tam powitały nas ogłoszenia, że pasażerowie odlatujący do USA muszą zgłosić się przy bramkach 1,5 h przed odlotem. Kolejny raz sprawdzono nam paszporty i wizy, a potem jeszcze bilety i już mogliśmy wchodzić na pokład.



Lot na trasie Madryt - Chicago był dla mnie sporym przeżyciem, bo do tej pory moje samolotowe doświadczenia ograniczały się do Wizza i Ryana, byłam zatem ciekawa jak to będzie i jak wytrzymam 9-cio godzinną podróż. Ilość ludzi w takim samolocie rzeczywiście robi wrażenie, a ekrany przy każdym siedzeniu od razu dają po oczach. Lot minął szybko, przede wszystkim dlatego, że byliśmy bardzo zmęczeni i większość przespaliśmy. A jak nie spaliśmy to jedliśmy, bo to kolejna znacząca różnica pomięcy lotami low cost, a podróżami rejsowymi liniami. Posiłki muszę powiedzieć całkiem w porządku. Na obiad dostaliśmy ziemniaki, klopsiki z sosem i surówkę, na deser było też małe ciasto. Na podwieczorej crossiant z serem i szynką, napoje oraz słodkie ciasteczko i kit kat. Jak już wspomniałąm - smak niczego sobie, aczkolwiek szczególnie obiadu było trochę mało.

W Chicago czekało nas przekraczanie amerykańskiej granicy, ale poszło niezwykle sprawnie. Pan sprawdził wizy, pobrał odciski palców, zapytał po co przyjechaliśmy i tyle. Nie było długiego wypytywania, sprawdzania wszystkich innych dokumentów, nic z tych rzeczy. Po 5 minutach było po sprawie. Odebraliśmy bagaż, wsadziliśmy go na następną taśmę i staneliśmy w kolejce do odprawy. Lotnisko w Chicago jest ogromne, kolejka ciągnęła się przez pół terminalu, ale o dziwo, jakoś szybko poszło.




Lot z Chicago do Waszyngtonu trwał około 2 godziny. Z samolotu można było zobaczyć najpierw panoramę drapaczy chmur w Chicago, a potem przy lądowaniu Biały Dom i obelisk. To było dopiero coś! Zobaczyć na własne oczy te miejsca tak doskonale znane z filmów i zdjęć.





Dotarliśmy do naszej tymczasowej kwatery, odświeżyliśmy się i wyruszyliśmy na krótki rekonesans okolicy. Przy okazji zamierzaliśmy kupić małe co nieco na kolację. Okazało się to wcale nie łatwe, bo stacje benzynowe są tu po trzy na skrzyżowanie, ale zwykłego spożywczaka nie uświadczysz. W końcu znaleźliśmy 7 eleven i zaopatrzyliśmy się w chleb, sałatkę i owoce. Niestety przy konsumcji okazało się, że żadna z tych rzeczy nie powala smakiem. Chleb smakował jak tostowy, sałatka też bardzo sztucznie, a owoce miały dziwny posmak podobny trochę do octu. Nie dało się zjeść do końca. Mam nadzieję, że przy większym zapasie energii uda nam się znaleźć lepsze miejsca na zakupy spożywcze, bo nie mogę sobie wyobrazić 2 lat na takiej diecie.

Kilka rzeczy, które rzucają się w oczy:
- część pracowników lotnisk, szczególnie ci umundurowani bardzo podkreślałą swoją pozycję i widać, że sprawiało im przyjemność "bycie ważnym"
- samochody - rzeczywiście jest dużo wielgachnych amerykańskich bryk, chociaż marki znane nam w Europie też są
- muza w samochodach - szyby w dół, muza (rap!) na full i jest szpan na dzielni
- kościoły, wszędzie pełno małych kościołów

EDIT:

Dodałam trochę fotek i muszę uzupełnić relecję z dnia wczorajszego o historię z taksówkarzem. W ogóle nie wiem, jak mogłam o niej zapomnieć, chyba naprawdę byłam bardzo zmęczona pisząc posta.

Z lotniska do naszej tymczasowej kwatery postanowiliśmy dotrzeć taksówką, żeby nie tarabanić się z wielkimi walizami autobusem czy metrem. Wsiadamy do samochodu, podajemy taksówkarzowi adres, a on się nas pyta gdzie to jest (!). Odpowiadamy, że nie jesteśmy stąd i nie wiemy. Taksówkarz patrzy na nas i pyta, czy mamy może GPS (!!!). Bez komentarza.

poniedziałek, 10 sierpnia 2015

Jak spakować się na dwa lata?

Z pakowaniem się na weekendowy wyjazd, tygodniową wyprawę czy nawet trzytygodniowy obóz nie mam większego problemu. Ale jak spakować się na dwa lata?!

Zamiast się denerwować postanowiłam podejść do sprawy na spokojnie. Owszem, nigdy jeszcze nie byłam tak daleko, ale przecież nie lecę na koniec świata by zamieszkać w amazońskiej dżungli tylko do miasta, które jest stolicą ogromnego państwa. Z tego względu stwierdziłam, że nie ma sensu brać szamponów, kremów czy innych upiększaczy, a z kosmetyków zabrać tylko to, co będzie potrzebne podczas wielogodzinnej podróży. Po prostu szkoda w walizce miejsca na coś, co skończy się po miesiącu, czy dwóch, lepiej zabrać coś, co będzie służyło mi przez cały pobyt w Stanach.


Jeśli chodzi o odzież i obuwie to starałam się spakować przede wszystkim rzeczy droższe, jak np. kurtki, płaszcze, dobre buty. Wyszłam z założenia, że T-shirt czy klapki zawsze będzie można kupić na miejscu bez wielkiego uszczuplenia portfela. Zostawiłam też wszystkie starsze rzeczy, aby nie brać czegoś, co po pół roku wyląduje na dnie szafy czy nawet na śmietniku.

Mimo ostrej selekcji zebrała się spora górka rzeczy do spakowania. Walizka może nie taka mała, chociaż przyznam się, że chciałam kupić większą. Niestety okazało się, że w Iberii zsumowana wysokość, szerokość i grubość bagażu do nadania to tylko 150 cm, a maksymalna waga to 23 kg. Ponieważ większość dobytku, który zabieram to ciuchy i buty to o ciężar się nia martwiłam. W upychaniu pomogły mi rady znalezione w internecie, a konkretnie odcinek "5 sposobów na..." dotyczący pakowania (https://www.youtube.com/watch?v=O-x0yg-vpwI). Skorzystałam ze sposobu trzeciego i czwartego. Po jednej stronie ułożyłam większe rzeczy (kurtki, bluzy, grube spodnie) jedna na drugiej, po drugiej włożyłam buty i drobiazgi, a na koniec resztę ubrań, które wcześniej zrolowałam. Walizka zamknęła się za pierwszym podejściem, zatem pełen sukces:)

wtorek, 4 sierpnia 2015

Co się odwlecze...

Jak człowiek jest na studiach to się nie może doczekać kiedy je skończy i jego żywot wreszcie będzie wolny od chodzenia na wykłady, pisania długich prac (koniecznie z bibliografią!) czy zdawania egzaminów. Ale kiedy trzymasz w ręku tak wyczekany dyplom magistra, to nagle okazuje się, że nie wiesz, co ze sobą zrobić. Bo nagle opcji jest całe mnóstwo.


W takim właśnie momencie pojawił się w moim życiu po raz pierwszy pomysł wyjazdu za ocean. Plan był taki, że jedziemy we dwie - ja i Ania, moja przyjaciółka z liceum i będziemy pracować jako au pair. Jednak po rozważeniu wszystkich za i przeciw Ania nie zdecydowała się na wyjazd, a mi nie uśmiechało się wyruszać za Wielką Wodę całkiem sama, więc ostatecznie zostałam au pair w Hiszpanii.

Stare przysłowie mówi, że co się odwlecze, to nie uciecze i tak też i było w moim przypadku. W Hiszpanii poznałam swojego (teraz już) męża, który UWAGA, UWAGA dostał dwuletnie stypendium na Howard University w Waszyngtonie.

Za niecałe dwa tygodnie ruszamy zatem na podbój Ameryki i postaram się Wam tutaj opisywać swoje przygody za oceanem. Na razie latam po lekarzach i powoli pakuję moją piękną, nową walizkę w kolorach nowojorskich taksówek. Ahoj przygodo!